Rust roest…
Dat zei mijn moeder altijd als ze weer eens van hot naar her had gerend en uiteindelijk op de bank neerplofte.
Ze was even bij de zieke buurvrouw geweest, had boodschappen gedaan, de koperen voordeurbel gepoetst en de tuin opgeruimd (ja, het was vrijdag!) en ’s morgens de oma van mijn vader geholpen in het huishouden.
Die ouderwetse uitdrukking kwam gisteravond opeens in mij op toen ook ik op de bank plofte met een groot glas rosé.
Wat een idiote dag.
Eerst ’s morgens een sporttenue aangetrokken, want ik ging voor de eerste keer sporten in het bos en de hei. Anderhalf uur lang: lopen, oefeningen doen, lopen, oefeningen, beetje rennen, oefeningen etc. etc. met als beloning een kop koffie op het zonnige terras van La Place.
’t Voelde helemaal goed, maar ik voelde ook al mijn spieren en botten en de make up was verdwenen en had plaats gemaakt voor zweetdruppeltjes.
Eigen schuld, want ik moest de andere sportievelingen zo nodig laten zien dat ik meteen, vanaf de eerste keer, heel goed ‘mee kon’. Was, zoals zo vaak, veel te fanatiek. Zere rug.
Daar kwam nog bij dat ik sinds één dag een stappenteller op mijn telefoon had en ik wel heel benieuwd was of ik aan de 6000 zou komen, die dag. Toen snel naar huis, me omkleden in een ‘verjaardagstenue’ want een buurvrouw was jarig en een twintig jaar oude joggingbroek met verwassen t-shirt leek me niet gepast! Na de thee en taart weer wisselen van outfit, want ik ging nog even negen holes doen en bij het golfen bestaat een strikte dress code. Tussen de bedrijven door nog snel wat telefoontjes doen en een paar mails beantwoorden, want de voorbereidingen voor de ATELIERROUTELAREN zijn in volle gang.
Zittend op de bank, kijkend naar Jeroen, haal ik mijn telefoon tevoorschijn. Bijna 9000 stappen! Reden voor een tweede, kleiner, glaasje rosé! Ik neem me wel voor het de volgende dag wat rustiger aan te doen in de hoop dat die ‘roest’ niet meteen na één dag zijn intrede zal doen…
Vanochtend: met veel gekreun sta ik uiteindelijk naast mijn bed. Spierpijn overal. De telefoon rinkelt. Een vriendin. Ze hoort mijn verhaal over de vorige dag rustig aan, maar reageert daarna met de woorden ‘goh kind, dat heb ik zo vaak. Rust roest hoor’!
