Eerste Lustrum Huis van Eemnes
De stem van het verleden: Toen het gebouw bijna af was
Waar in december de steigers nog stonden
Waar theaterlampen op de grond wachtten
Waar rode stoelen naar schroeven smachtten
Waar verfblikken verliefd naar muren lonkten
Waar een kabel van verbinding droomde
Waar het gebouw naar ongeverfd hout geurde
Waar een bouwradio de stilte verscheurde
Waar water al richting kleedkamers stroomde
Daar bromde reeds het koffiezetapparaat
Kom maar Kom maar de koffie staat klaar
Gerard Beentjes
De stem van het heden: Dit Huis dat altijd open is
Opa en kleinkind komen binnen
Haar stepje mag in de gang
Ze lopen langs pubers die zouden studeren
Naar Nijntje en het hobbelpaard
Hier staat altijd iemand klaar
Om koffie te zetten, gerechten te brengen
Te koken of pizza’s te bakken
Van vroeg in de ochtend tot iedereen slaapt
Onder één dak een theater
Sporten en eten tussen boeken
Darten en biljarten op de doellijn
En langs de zijlijn omhoog
In dit knooppunt van het dorp
Komen mensen van overal samen
Zoals alle wegen in Eemnes
Zie de vanzelfsprekende verbinding
Deze broedplaats in de polder
Dit Huis dat altijd open is
Aleida van Dijk
De stem van de toekomst: De tand des tijds (het jaar 2120)
waar wijlen deze dichter ooit tenniste
speelt men nu alleen nog maar padel
iets verderop verdwijnt een groot gebouw
de nucleaire robots slopen razendsnel
Eemstedelingen staan wat sip te kijken
naar dit laatste stukje van de oude stad
dat tot stof verwaait in de warme wind
iemand zegt: ‘tsja, het heeft zijn tijd gehád’
bijna alles is met de grond gelijk gemaakt
maar één puntig stukje muur houdt stand
als een gefluoriseerde ‘tand des tijds’
een middelvinger, in het uitgevlakte land
op dat muurtje prijkt een dorps gedicht
miraculeus ontsnapt aan het verval
over ‘luisteren en spreken in dezelfde taal’
bijna omver getrokken, met Wortel en al
maar gelukkig, het zal niet verloren gaan
het zal als woordkunstwerk gaan prijken
voor een splinternieuw Huis van Eemstad
waar dít oude bouwsel voor moest wijken
de gekozen burgemeester zal het openen
de President is verhinderd tot zijn spijt…..
neen, niets lijkt meer op wat eerder ooit was
al is een eeuw een zucht in de eeuwigheid
alles is tijdelijk, de mensen, de gebouwen
dat is de keiharde moraal van dit gedicht
maar het is de poëzie die alles overleeft
als monument van ieder tijdsgewricht
dit gedicht is misschien niet feestelijk
ik hoop dat u het nochtans kan waarderen
en hoe het dít Huis van Eemnes zal vergaan?
Ja, dat zal ons de toekomst leren!
Rob Nap
