De winter loopt zo’n vaart niet
Sinds jaar en dag wordt er niet meer geschaatst op de Eemnesser Vaart. De strenge koude winters van weleer komen bijna niet meer voor. De klimaatverandering eist haar tol. Helaas! Hier een weemoedige ode aan mijn Eemnesser Vaart die al vele kwakkelwinters achterheen – bepaald niet onderkoeld – in stilte voortkabbelt.
De Vaart ligt er verlaten bij
zij hunkert naar een winter
van krakend ijs en oostenwind
en rijen schoenen in het riet
die rond de koude schemering
aan de bevroren voeten
van de rechtmatig eigenaar
– nadat ze eerst de kroeg langsgaan –
vermoeid naar huis toe moeten
De Vaart ligt er verlaten bij
zij hunkert naar de reuring
van alles wat bij ijspret hoort
van schrapend ijzer heen en terug
tot hete snert en scheve schaats
en het vallen in de scheuren
waarna weer verder naar de sluis
Maar zal zoiets op onze Vaart
nog ooit een keer gebeuren?
De schaatser is ten einde raad
hij hunkert naar een winter
waar hij op wetering en Eem
zwoegend naar het Eemmeer snelt
en terug weer naar de dijk
De schaatser wacht, verlangt en kniest
Hij kan alleen maar hopen!
Zijn vrees dat het hier nóóit meer vriest
zal toch zo´n vaart niet lopen?
gerardwortel@ziggo.nl
