Poezen gedoe…
Kattenliefhebbers kennen deze luxe: een kattenluikje dat reageert op de onderhuidse chip van je kat. Alleen jouw eigen kat kan naar believen naar binnen en naar buiten.
Baasje hoeft niet meer de kattenportier te zijn. Wordt iets minder ‘personeel’.
Handig, vooral in het voorjaar.
Dit is de periode dat de mannenversie van poes Lara, de katers dus, meer dan normale belangstelling voor de dames aan de dag leggen… de tijd van de bloemetjes en de bijtjes…
Een paar weken geleden al, begon de ellende: gekrijs, midden in de nacht. Kater Lief stond buiten, Lara binnen. Het luik deed weliswaar zijn werk, maar de kater was volhardend. Dat er zoveel decibellen uit zo’n klein keeltje kunnen komen.
Een kopje water deed zijn werk …. Wég kat!
Een paar dagen later: er knippert een lampje op het luik: batterijen vervangen dus.
Een paar uur later knippert het lampje wéér: raar, maar batterijen genoeg in huis, dus wisselen maar.
En dat gaat zo nog een paar dagen door. Kort en goed: het luik blijkt na jaren trouwe dienst kapot en ik zet noodgedwongen het luik in de handmatige stand. Behalve Lara kunnen nu álle buurtkatten hier in en uit. De eerste paar dagen gaat het goed. Maar dán: ’s nachts. Oorlog, echte oorlog in mijn slaapkamer. De plukken haar dwarrelen her en der, kat wil zijn liefde voor poes Lara uiten, maar die heeft geen zin. Grommen, dikke staart, uitgestoken nagels, ik zie opeens dat ze gigantische hoektanden heeft, gekrijs, veel gekrijs.
Even moet ik moed verzamelen, maar dan grijp ik de afgewezen kater in zijn nekvel en loop ‘met gevaar voor eigen leven’ de trap af en zet ‘m buiten de deur. Doe het kattenluik op slot en zet een kattenbak neer. Lara moet voorlopig ’s nachts binnenblijven, helaas.
Een paar dagen later probeer ik toch nog maar een keer het luikje ’s nachts open te laten.
Lara wil zo graag ’s nachts aan de wandel…
Niet slim, want nog diezelfde nacht herhaalt het slaapkamerdrama zich, maar nu beneden in de huiskamer. Ook nu doet een plensje water goed werk.
Inmiddels is mijn rechterhand en klusjesman Michel langs geweest en heeft een nieuw luik geïnstalleerd.
Alles functioneert weer goed, maar helaas óók nog altijd de stembanden van Kater!
Die brengt nog steeds ’s nachts, regelmatig, serenades aan poes Lara. Jammer voor buren die er misschien last van hebben, maar ’t ís niet anders.
In de ene tuin blaffende honden, in de andere schreeuwende kinderen, weer ergens in de buurt klinkt harde muziek en uit tuin vier komt de geur van barbecue je tegemoet.
Dat is wat ze ‘geven en nemen’ noemen. Leven en laten Leven.
Zo hoort dat, toch?!
