Zondag’s slenterend ‘shoppen’
Zondag was het weer zo ver. In het Huis van Eemnes is de gymzaal omgetoverd tot een – bijna – Franse Brocante! Een rommelmarkt dus. Meer dan 150 stands met veel méér dan 150 producten. Samen met, ook vlooienmarkt-fanaat vriendin Luce, klein opvouwbaar tasje in de handtas, gaan we op jacht naar, ja naar wát eigenlijk. Je weet ’t pas als je ’t ziet!
Bij kraam 1 is het meteen raak. 6 Lekker grote wijnglazen voor een prikkie. Een paar kramen verder ervaar ik een geluksmomentje. Pas een erg leuke jas aan, maar die is me veel te groot! Joepie. Een andere jas keurt mijn vriendin af. Staat me blijkbaar niet.
Even verderop een kraam waar een vriendin al heerlijk aan een glas wit zit.
Zo grappig. Naast haar, iemand die ik blijk te kennen van lang geleden, toen ze de discotheek in Bussum runde, waar ik als jong meisje ieder weekend te vinden was. Paar kramen verder: ‘wijffie, dit vest zal jou top staan, helemaal jouw stijl’. Nee dus.
Meer praatgrage standhouders: ‘dit speelgoed vindt jouw kleinkind fantastisch’. Op mijn opmerking dat ik die niet heb, het antwoord ‘nou, dan moet je je kinderen eens vertellen, dat ze op moeten schieten’.
Die kinderen had ik dan wel eerst zelf moeten maken… Of: ‘jouw man kan vast nog wel een extra jack gebruiken’ en ‘hier koop je kunst, niet van echt te onderscheiden’. Sommige stands racen we razendsnel voorbij: gereedschap, cd’s, kinderkleding, worsten en dus het ‘echte antiek’…maar bij de kledingrekken is het steevast ‘halt’.
Mijn vriendin, een witte-bloesjes-fetisjist, blijft zoeken naar dat ene schattige exemplaar, dat ze nog niet heeft, totdat ik haar ‘verbied’ hier nog verder naar te kijken. Ze heeft er al minstens 15. Ik pas schoenen (voordeel van tweedehands schoenen is, dat ze al uitgelopen zijn!), een te krappe broek (meteen weer wég dat geluksgevoel) en bekijk sieraden, die ‘net echt zijn’.
Ik twijfel over Chinese schaaltjes, kerstballen en een wijwaterbakje. Die spaar ik sinds een tijdje, maar de sport is om ze goedkoop op de kop te tikken en er niet de hoofdprijs voor te betalen. Dit exemplaar, 25 euro, gaat dus niet verhuizen. We worden aangesproken door een meisje van een jaar of 5. Rose jurk, roze diadeem en, echt waar, in haar armen een roze krokodil met verlichting ‘waar haar paard op kan zitten’. We bewonderen haar nieuwe spulletjes uitvoerig, waarna ze samen met mama, vrolijk weghuppelt. Wat een schatje. Na uren slenteren, lachen, praten, wikken en wegen, is de buit uiteindelijk gering: glazen, een trui, een rok, kaarsen en toch maar die worsten, voor mijn zwager.
Een heerlijke zondagmiddag.
Ik kijk nu al uit naar eind mei, als ik in Zuid Frankrijk ben. Hier aan brocantes geen gebrek.
En ja, de kofferbak is groot.
