Poezen en vrouwtjes leed
Tijdens een etentje vertel ik mijn vriendinnen, dat ik volgende week niet mee kan naar de film, want de pedicure komt en daar moet ik bij zijn. Ze kijken me glazig aan … ‘daar moet je bij zijn…. Tuurlijk, ’t zijn toch jouw tenen?’ Nu begin ík enigszins verbaasd te kijken. Zo’n rare opmerking maak ik toch niet…., totdat het tot me door dringt, dat ik de pedicure van poes Lara bedoelde. Háár nagels moeten, ze wordt een dagje ouder, inmiddels regelmatig geknipt worden en ik heb een para-veterinair (soort verpleegkundige, maar dan voor dieren) bereid gevonden dat hier aan huis te doen. In een mandje, in de auto, op weg naar een plek waar het ruikt naar andere viervoeters, blaffend of miauwend (die laatste soort vindt ze het ergst) geeft haar veel stress, waardoor de dierenarts weinig kans krijgt om zonder sedatie die nagels te fatsoeneren. Ze heeft al eens een krab in haar gezicht opgelopen. Maar dan… Poes Lara begint vaak, klagelijk, te miauwen en rent als een dolle stier door het huis. Kamer in, kamer uit, kattenbak op en af, naar buiten en weer naar binnen, daarbij zielig piepen Na weer een nacht vol leed voor Lara en mezelf, bel ik de dierenarts. Ik denk aan obstipatie en meld dit haar. Haal laxeermiddel en vezels op en hoop er het beste van, maar een paar dagen later zie ik nog steeds geen verse drollen in de bak en de onrust van poes blijft zó akelig om te horen en te zien. Dus toch maar, nu helaas mét poes, naar de dierenkliniek. Opeens, tijdens het ritje van nog geen vijf minuten, gebeurt iets wonderbaarlijks: een sterk onwelriekende geur bereikt mijn neus en als ik in Lara’s mandje kijk, zie ik een gigantische, dunne poepberg! Hoezo, obstipatie?! Diarree! En natuurlijk wandelt ze er een paar keer ‘lekker’ doorheen, zodat ze helemaal onder de viezigheid komt te zitten.
Aangekomen bij de kliniek, is het eerste wat de assistente glimlachend zegt ‘ik dacht dat u hier voor obstipatie kwam …’ . Met vereende kracht maken we Lara schoon en ik heb het idee, dat dit zo ongeveer hetzelfde zal voelen als het verschonen van je baby: ’t is een vies werkje, maar ja, wel jouw ‘kind’ hè.

Als Lara dan, met nóg meer stress, haar plas laat lopen, die vakkundig wordt opgevangen, volgt de diagnose snel: geen obstipatie, maar een flinke blaasontsteking. Ja, dan zijn laxeermiddelen, een aantal dagen lang, niet handig geweest!
Het wordt tweemaal daags een antibioticum kuurtje en wonder boven wonder eet ze de pillen braaf op. Plus pijnstilling.

Het goeie nieuws: De nagelknip-mevrouw kon ik afbellen, dat heeft de dierenarts godzijdank toch zelf voor elkaar weten te krijgen zonder ‘gevecht’.
Én het gaat weer goed met poes.