Kunstbeurs de pan, Amsterdam
Met vrijkaarten van een bevriende kunstliefhebber, parelketting en keurige kleren aan, was het vorige week weer zo ver. Het blijft een bijzonder evenement. Kunstwerken van een paar ton. Ja, sommige vind ik mooi, maar van andere begrijp ik echt niet waarom die paar strepen drieëntwintigduizend euro moeten opbrengen. Schitterende iconen, prachtig glaswerk, mooie sieraden, bijzondere en ook spannende, nieuwe kunstuitingen en vooral ook heel veel snobs. Iemand die naast ons staat, zegt nonchalant, maar wel zo hard dat de omstanders haar goed horen, dat ze dat Cartierhorloge nu wel erg zat is en nodig op zoek moet naar iets anders, iets exclusievers.
Iemand anders: ‘dat werk van Sluijters, dat boven de bank hing, is inmiddels verkocht, is de deur uit, dus ja, er moet nu iets anders behoorlijks worden aangekocht. Maar nee man, aan een Appel begin ik niet’.
Er mag dan in Nederland armoede bestaan, daar is op die plek weinig van te merken. Rode stippen (verkocht!) overal.
Even iets eten en drinken in één van de vier restaurants/bars tijdens lunchtijd is onmogelijk. De bar met oesters, kaviaar en champagne (die we toch al wilden overslaan) is overvol, net als de rest. We hebben best trek, maar moeten tot half drie ons met een pepermuntje en drop ‘staande’ zien te houden. Dan pas komt er ergens een plekje vrij. Kunst en het gevoel dat je er over kunt hebben, is een raar ding. Ik heb er niet veel verstand van.
Voel/weet/ervaar, wat ik mooi of lelijk vind en dan, soms, opeens, ‘overkomt’ je iets. Ik was onlangs op bezoek bij een goede vriend, kunstkenner en zie daar een paneeltje in de vensterbank staan, dat me aantrekt. Dat ik erg mooi vind. Het blijkt werk te zijn van Dirk Breed, een Noord Hollandse, al enige tijd geleden overleden, kunstenaar. Heb inmiddels een boek met daarin veel werk van hem, aangeschaft. En dat échte werk voor aan de muur zal er ook wel komen.
Waarom je dan opeens ‘valt’ voor zo’n kunstenaar? Zijn het de kleuren (in dit geval prachtig blauw/groen), de vorm, de stijl, de thema’s?
Het voelt een beetje als verliefd worden op iemand. Waarom op hem? Zijn het zijn ogen, stem, uiterlijk, interesses en dan volgen er nog wat redenen, humor is er zo één en sportief zijn… Allemaal onzin natuurlijk. Die argumenten bedenkt je pas achteraf. Die zijn van toepassing op nog zoveel andere mannen. Waarom dan toch die ‘klik’? Geen idee. De PAN. Je ziet er prachtige en lelijke dingen, vindt het soms jammer, dat je niet de financiële middelen hebt om dat mooie ‘íets’ te kopen, maar je maakt je tegelijkertijd druk om de gekte van ‘gebakken lucht’. Hopelijk heb je in ieder geval aan het eind van de dag zin – en ben je blij en tevreden – om weer in je eigen wereld ‘neer te dalen’. Ik wel.