De tijd vliegt
Ik ben nauwelijks drie weken terug van vakantie en wat ís er al weer veel gebeurd. De nieuwe bewoners hier: poezen Rosie en Lynn, zijn inmiddels helemaal gewend en marcheren, vaak samen, door de straat en de weilanden en denken hun ‘baasje’ een plezier te doen met het regelmatig meenemen van muisjes. Ja, geen muizen, ’t zijn piepkleine dingetjes…. Verschil met poes Lara, vroeger, is dat zíj ze vol trots, levend, voor mijn voeten legde, waarna ik me verplicht voelde de beestjes te vangen en hen hun vrijheid terug gaf. De huidige dames nemen hun prooi levenloos mee naar binnen. Soms tot in de slaapkamer. Ik weet inmiddels, door schade en schande, wat de functie van pantoffels, bij het opstaan, is. Het investeren in een zwart jurkje en dito schoenen was helaas niet voor niks, want ik ben al twee keer naar een crematie geweest en ken inmiddels de datum waarop de vrouw van iemand, die dicht bij me staat, zal overlijden. Dat voelt raar en verdrietig. Ik ben er door dé brief van de RDW op gewezen dat ik binnenkort 75 wordt, dus medisch gekeurd moet worden voor mijn rijbewijs. die ANWB borden begin ik steeds later te zien, dus ik zal gauw een opticien bezoeken, voor ik me, door gelukkig mijn eigen huisarts, zal laten keuren.
Net als veel medebewoners van Het Eiland van Eemnes, ben ook ík van de week letterlijk uitgegleden over een verdwaalde hondendrol. Ja, dat irritante ’fenomeen’ hondendrollen, wordt binnen de groepsapp van ‘Het Eiland’ regelmatig besproken.

Sportevents als Wimbledon en de TT Assen zijn alweer verleden tijd. We hebben nu de Tour, maar dat is niet mijn sport. Ik snap geen barst van de bazen en knechten tactiek en alle verschillende kleuren truien. Alle blaren en pijntjes, herinneringen aan de Vierdaagse van Nijmegen, zijn passé en de deelname van de Oranje Leeuwinnen aan het Europees Kampioenschap was helaas van korte duur.

Maar….er is ook Iets gestárt: B&B Vol liefde! Ik had me voorgenomen deze editie aan me voorbij te laten gaan. Negen weken lang, vier avonden per week, meeleven met opbloeiende liefdes en teleurstellingen: het leek me teveel.
Helaas. Lukt het me nu al twee seizoenen ‘Boer zoekt Vrouw-loos’ door het leven te gaan, dit voornemen is mislukt! Ik kijk weer.
Binnenkort ga ik met twee vriendinnen een weekje naar Twente. Een huisje gehuurd. Ik ben nog nooit in Hengelo, Boekelo en dorpen als Ootmarsum, geweest. Behoorlijk arrogant, maar voor mij hield ons landje eigenlijk voorbij Apeldoorn op. Er valt dus nog veel voor me te ontdekken.
Er is in het huisje tv, dus ik hoop, dat de anderen het ermee eens zijn, dat we ’s avonds rond half negen weer thuis zijn.